Ile matka da radę wytrzymać?

Taki teścik zaserwowały mi wczoraj moje dziewczynki. Z ogromnym trudem udało mi się go zaliczyć. Oj, ciężko było, ciężko...

    Młodsza, obudziwszy się o 8.oo rano, nie spała do 21.30! Wyobrażacie sobie dziecię niespełna 5-tygodniowe, które nie śpi tyle godzin? W połowie dnia wyglądała, jakby czegoś się nałykała i pływała "na odlocie". Ewidentnie była zmęczona, ale coś lub ktoś (czyt. starsza siostra) nie pozwalało jej zasnąć. A jak dziecię zmęczone, to wiadomo - noś mama, bujaj, kołysz i tul, tylko nie zostawiaj mnie samej w łóżeczku/ leżaczku itp. Ręce zatem mam do kostek, pleców nie czuję, a nogi skróciły mi się o jakieś 5cm. Starsza za to, pozbawiona matczynej uwagi, bardzo skutecznie próbowała ja na siebie skierować, począwszy od wrzasków i bardzo hałaśliwych zabaw, do ucieczki w trakcie spaceru. A ja osiwiałam na miejscu, bo nie miałam pojęcia, czy zostawić wózek i pędzić za uciekająca dwulatką, czy "olać" dwulatkę i nadal trzymać w ręku wózek z Tati. W końcu udało mi się ujarzmić rozbiegane dziecię, wróciłyśmy do domu. Obie córy padły o 21.30. A ja z nimi. Resztkami sił dotarłam do łazienki, zrobiłam co trzeba i nawet nie słyszałam, jak mąż z popołudniowej zmiany do domu zawitał...

    Dziś za to Tati chyba odsypia wczorajszy maraton, bo śpi praktycznie cały dzień z przerwami na jedzenie. Jakbym dziecka w domu nie miała. Obawiam się tylko tego, że mała poprzestawia się całkowicie i w nocy obudzi się chętna i gotowa do wygłupów...

    Czas "wolny" poświeciłam Nadusi (choć marzyło mi się łóżko i ciepła kołderka). Wspólne zabawy, śmiechy i wygłupy zaowocowały w postaci grzecznej dziewczynki. Aż się zastanawiałam cały dzień, czy ktoś mi dziecięcia nie podmienił, bo już dawno Dusia nie była taka cudnie grzeczna, ułożona i kochaniutka w ogóle.

    O! Maleństwo się odzywa. Czas bar mleczny otworzyć. Zmykam...