Ostatnie chwile...

Jeszcze się kulam, choć coraz mi trudniej. Skurcze się nasilają, ale jak na razie jedynie zwiastują zbliżający się poród, a go nie indukują. I takie pomieszanie euforii i żalu mam w sobie. Euforii, bo już niedługo przywitamy naszą kruszynkę, a żalu... bo lubię być w ciąży, czuć w sobie ruchy dzieciątka, patrzeć na mój mocno zaokrąglony brzuszek... A to już ostatnie chwile, by się tym nacieszyć...

Nadusia codziennie dopytuje, czy już "dzidzia wychodzi". Na swój sposób nie może się doczekać siostrzyczki. Opowiada, że będzie ją tulić, z tatusiem kąpać, głaskać. Z drugiej strony trudno jej zrozumieć, że teraz w jej wózku będzie jeździć mała dzidzia, że jej łóżeczko dziecięce zajmie siostrzyczka. Ciekawa jestem, jak zareaguje na nowego członka naszej rodzinki. Czy będzie zazdrosna?

Długi weekend praktycznie się kończy. Nawet zbytnio nie odczułam tego, że w ogóle był. D. od środy dzień w dzień w pracy, więc urzędujemy z Nadunią same. Spacerujemy, odpoczywamy na działce, pieczemy muffinki. Staram się poświęcać jej mnóstwo czasu, bo już za chwilę nie będę go miała dla niej aż tak dużo. I tu też mnie nachodzą myśli... Czy dam radę opiekować się dwójką dzieci tak, by żadne z nich nie odczuło braku mojej uwagi? Czy Dunia nie będzie czuła się zepchnięta na dalszy plan? Ach...