A było to tak...

Prosiłam kruszynkę, by wytrwała w moim brzuszku do środy (16 maja), bo wtedy Dusieńka szła na bilans dwulatka. No i posłuchała. Choć od rana dziwnie się czułam, to starałam się bagatelizować moje przeczucia. Udałam się z Dunią do przychodni, bilans "odfajkowany" (inaczej nie da się opisać tej wizyty) i wróciłyśmy do domu. Po południu czułam się już dobrze, więc pomyślałam, że rano  zaliczyłam "fałszywy alarm". Jednak w nocy, ze środy na czwartek, około 3.00, obudził mnie silny ból po prawej stronie brzucha. Dziwny, dotąd mi nieznany, gdyż w pierwszej ciąży go nie doświadczyłam. Próbowałam usnąć, ale się nie dało. Ból się nasilał, przypominał bóle miesiączkowe, ale nie do końca. Mimo to nadal myślałam, że to jeszcze nie teraz. Dwie godziny później zaczęłam mocno plamić. Krew miała żywy, intensywny, czerwony kolor, więc się lekko przestraszyłam. Objawy mogły wskazywać na odklejanie się łożyska, więc zapadła szybka decyzja - jedziemy do szpitala...

O 7.00 byłam na izbie przyjęć. Z ust lekarki usłyszałam "z łożyskiem ok, rozwarcie na 5cm, pani rodzi". Jak to rodzę? Skurczy nie czuję, więc skąd te 5cm rozwarcia? Lekarka zagląda do karty ciąży. Trudno jej uwierzyć w wagę dzieciątka, robi kolejne USG. Wynik - masa płodu 4900g. Wspomina o możliwej cesarce. O 8.00 jadę na porodówkę, podłączają mnie pod KTG. Leżę tam godzinę. D. nie chcą wpuścić, bo to porodówka ogólna, a nie sala do porodów rodzinnych. Brakuje mi jego obecności. Głaszczę brzuch i powtarzam maleńkiej, że będzie dobrze, że damy radę. Obie...

Po chwili przychodzi lekarz. Rozwarcie na 7cm, skurczy nadal brak. Poród postępuje, ale mała nadal wysoko, nie wstawia się w kanał. Boją mi się podać oksytocynę, bo w wywiadzie mam poród z vaccum, w czasie którego nie zareagowałam na oksytocynę. Lekarz stwierdza zbyt duże ryzyko dla małej i decyduje o cesarce. Pół godziny później całuję moją córunię i witam ją na świecie:)