Zdetronizowana...

Nie myślałam, że będzie aż tak trudno. Wydawało mi się, że przebrniemy przez pierwsze wspólne dni bez większych perturbacji. Niestety pomyłka. Tatianka jest cudna. Spokojna, kochana mała istotka. Nie stwarza żadnych kłopotów. W ciągu dnia dużo śpi, budzi się na jedzonko, porozgląda się chwilkę i znów zasypia. Przesypia noce z jedną, góra dwoma pobudkami na cycusia. Nadunia zawsze z uśmiechem podchodzi do siostrzyczki, całuje ją w czółko, policzek, głaszcze po główce, pomaga w przewijaniu i kąpaniu małej, pokazuje jej swoje zabawki. Można by zatem rzec - cóż więc chcesz kobieto? Nie ma się do czego doczepić. No właśnie... Wszystko ładnie pięknie, tyle że...

Nasza Nadusia zrobiła się nieznośna. Totalnie nas (rodziców) ignoruje, a w szczególności mnie. Mogę do niej mówić, prosić, a ona udaje, że mnie nie słyszy. Domyślam się, że podświadomie "karze" mnie za to, że już nie mam dla niej tyle czasu, co przed narodzinami Tati. Jej złośliwe zachowanie nasila się w momentach, gdy mała obudzi się czy domaga jedzenia. Siłą rzeczy nie jestem wówczas w stanie się rozdwoić. Staram się tłumaczyć, nie krzyczeć, nie karać, nie strofować. Czasami tak mi z tym trudno... Do tego wytoczyła przeciwko nam swoją najsilniejszą broń - bunt na jedzenie. Nie chce jeść śniadań, obiadów, kolacji. Dobrze chociaż, że mleko i jogurty jakimś cudem przyjmuje...

Sama  czuję, że zaniedbuję Nadusię. Wiem, że to irracjonalne myślenie, ale nie potrafię inaczej. Do tej pory to ona była naszym oczkiem w głowie, wokół niej kręcił się świat. Teraz obie musimy się nauczyć żyć w nowych realiach. Ja muszę wyzbyć się wyrzutów sumienia, że kosztem Nadusi zajmuję się Tati, a ona - że to, że czasami muszę skupić się na jej siostrzyczce nie oznacza, iż jest dla mnie mniej ważna. Tylko czemu to takie trudne?

Kocham nad życie obie moje córeczki, każdą z osobna i każdą najmocniej...