Nadusia wkracza w kolejny etap rozwoju społecznego. Jutro po raz pierwszy idzie do przedszkola. Moje matczyne serce raduje się, gdy widzę, z jakim entuzjazmem reaguje na hasło PRZEDSZKOLE, z drugiej jednak strony jakoś smutno mi, że moja mała dziewczynka staje się coraz bardziej samodzielną istotką. Tak, wiem, że kiedyś trzeba przeciąć pępowinę. Tylko, dlaczego to taki trudne?
Fajnie, że Nadunia - przynajmniej na razie - pozytywnie jest nastawiona na zmiany, jakie nastąpią w jej małym dziecięcym świecie.Od kilku tygodni przygotowywaliśmy ją na to, że wkrótce stanie się przedszkolakiem. Do tego wśród dzieci z jej grupy są dwie dziewczynki i dwóch chłopców, z którymi spędzała dużo czasu na placach zabaw, więc mam ogromną nadzieję, że ich obecność ułatwi jej strat w przedszkolne życie...
Trzymajcie kciuki za mojego małego przedszkolaka:)
Pisz Matka, jak poszło!
OdpowiedzUsuńPrzedszkolak cudny!!!
PS. Jeszcze mi przyszło do głowy... ciekawe, czy Nadusia też będzie tak "chętnie" (czyli ledwo ledwo) dzieliła się swoimi wrażeniami. Z moich niemal wołami trzeba wyciągać... ;)
No i witaj na bloggerze kochana!!!
Jak tu u Was ładnie ! Mam nadzieję, że wszystko było dobrze !
OdpowiedzUsuńWitaj A i dziękuję:)
OdpowiedzUsuńHaniu, dziękuję za powitanie;) I już zaraz opiszę wrażenia z I dnia w przedszkolu;)
Kochana cudowny jest Twój przedszkolaczek:)
OdpowiedzUsuńdziekuję Jolu, Twój przedszkolaczek wcale nie gorszy od mojego:)
OdpowiedzUsuń