Smutno mi, tak bardzo mi smutno...

"(...) Daj nam wiarę, że to ma sens.
Że nie trzeba żałować przyjaciół.
Że gdziekolwiek są - dobrze im jest,
Bo są z nami choć w innej postaci.
I przekonaj, że tak ma być,
Że po głosach tych wciąż drży powietrze.
Że odeszli po to by żyć,
I tym razem będą żyć wiecznie..."

Dziś się dowiedziałam, że jedna z moich koleżanek dołączyła do Aniołów...
I choć nie widziałyśmy się wieki, strasznie, strasznie mi smutno...
 

Dla Ciebie Asiu...
[*][*][*]

Zmiana sztafety...

Dusia zdrowa, wróciła do przedszkola;) Lekki katar pozostał, ale wg pani doktor - na tle alergicznym. Kilka dawek wziewów i będzie ok:)

Za to Tatinka od wczoraj na lekach;( Katar strumieniami się leje, kaszel spać nie daje...

Walczymy dalej...

Uziemieni;/

Od tygodnia jesteśmy uziemieni w domu;/

Zbuntowana niespełna dwulatka, która bardzo, ale to bardzo akcentuje swoje zdanie i zdecydowanie chce pokazać "kto tu rządzi".
I chora, rozżalona niemożnością spędzania czasu na świeżym powietrzu, złoszcząca się o byle co i z byle powodu czterolatka.
Obie płaczliwe, roszczeniowe, głuche na prośby.  Awantury na każdym kroku. Ewidentnie je nosi.
I ja, matka ciągnąca ostatkiem sił, z wyczerpanymi akumulatorami cierpliwości i pokładami pomysłów jak uatrakcyjnić ów przymusowe domowe więzienie, próbująca ogarnąć ów chaos i nie zwariować.

Ot, taka nasza szara codzienność...

Pocieszam się, że już niedługo to się skończy;) Niestety szmery na dusiowych oskrzelikach skutecznie zatrzymały nas w domu. Do jutra Bactrim w użyciu, ale myślę, że jeśli obudzi się w takim stanie jak dziś, to i tak wywlekę je jutro na spacer, choć temperatura za oknem prawie -10st.C. Troszkę się zmęczą, to może i fochy im przejdą;)

A z miłych, cudownych wiadomości...
Dziś moja przyjaciółka urodziła synka;) Witaj na świecie Kubusiu;)))

Najpiękniejsze słowa...

Już raz przeżyłam taką chwilę. Z Nadunią w roli głównej. Tym razem - choć z inną kruszynką - było nie mniej wzruszająco. Łezka zakręciła mi się w oczku. Wzruszenie odebrało na moment mowę. Piękna chwila. W mym serduchu na zawsze pozostanie;)

Tatisia bawiła się na dywanie, ja starałam się ogarnąć rozgardiasz, który dziewczynki zrobiły zanim wyszłyśmy odprowadzić Nadusię do przedszkola. Ogarnęłam wyższe rejony i zeszłam na podłogę, by pozbierać zabawki rozrzucone tu i ówdzie. Tati podeszła do mnie...

• Tuli, tuli mamusiu!

Przytuliłam moją księżniczkę...

• Tocham (kocham) Cię mamuś!

I dostałam buziaka prosto w usta:)

 

Pierwszy raz, sama z siebie, z wewnętrznej potrzeby, nieproszona o powtórzenie po kimś, wypowiedziała tą magiczną formułkę. Proste zwyczajne, a jednak nadzwyczajne dwa słowa.

:)))

O czym każdy rodzic wiedzieć powinien...

 

"Rodzice są jak ogrodnicy, którzy kupują nasiona. Tyle, że w przypadku dzieci nie ma takich ładnych torebeczek, gdzie widać, co z każdego nasionka wyrośnie, i instrukcji jak się o to nasionko troszczyć. Wszystko jest wymieszane, wsadza się rękę do worka i bierze, co popadnie. Gdy rodzice zaczynają hodować swoje nasionko, to mogą mieć marzenie, by wyrósł z niego dąb. Ale może się okazać, że zasadzili bratek. I wtedy rodzic, który się uprze przy dębie, będzie próbował z bratka zrobić dąb. A w rezultacie nie będzie ani dębu ani bratka. Wyhoduje jakąś hybrydę, coś bardzo nieszczęśliwego, i skrzywdzi to nasienie. Mądry rodzic w takiej sytuacji dowie się, jak hodować bratki, i zrobi wszystko, by jego bratek był najbardziej udany."

WOJCIECH EICHELBERGER

Naduniu, Tatianko, 

rozwijajcie się kochane w pączki kwiatów, jakimi jesteście. A my z Tatusiem będziemy kroczyć tuż obok Was, dbając o Was, jak najlepiej będziemy umieli. Nie pozwolimy opaść Waszym płatkom...