A ja i tak wolę cycusia...

Tati wykańcza mnie nocnymi pobudkami. Jako noworodek i niemowlak pięknie przesypiała noce z jedną pobudką na karmienie. Teraz jako 14-miesięczniak potrafi zaliczyć ich nawet 10:((( Zważywszy, że kładziemy się (z mężem) spać około północy, a mała wstaje ostatecznie około 7.00 rano, owych dziecięciu pobudek doświadczam w trakcie 7 godzin snu. Prawdopodobnie budzi ją głód, gdyż w ciągu dnia nadal odmawia jedzenia posiłków, nawet na słodycze nie jest łasa. Próbuje zatem dzienny post nadrobić nocnymi karmieniami. W końcu wiadomo, że nocne mleczko zawiera dużo tłuszczyku, więc warto korzystać, prawda? Jednak ja pomału tracę siły. Po takich nocach trudno mi zaopiekować się dwoma szkrabami. Ogarnąć dwie rozbiegane istotki, a przy tym trzymać nerwy na wodzy jest nie lada wyzwaniem. Łapię się na tym, że wcześniej na wiele sytuacji reagowałam mniej nerwowo. Obecnie znacznie więcej sytuacji wyprowadza mnie z równowagi. Dziewczynki  czują moje poddenerwowanie i same, w szczególności Nadusia, są bardziej krnąbrne...

Wiem, że dla Tatianki cycuś jest całym światem, jednak ten świat należałoby rozszerzyć o kolejne doznania smakowe. Waga stoi w miejscu, mała nadal ma do nadrobienia utracone kilogramy.  Zatem, po konsultacji z pediatrą, przeprowadzamy akcję nocnego odstawienia małej od cycusia. Zapewne czeka nas kilka ciężkich nocy, ale cóż...